Saint Jean Pied de Port - Roncesvalles

Saint Jean Pied de Port

2012'de bir filmle başladı her şey... Acabalar ile geçen yıllar... Bir kere daha hadi demek ile son buldu tüm çekinceler... Bir kere daha buradayım, bu sefer hayatımdaki en büyük hedef olarak gördüğüm yerdeyim; Saint Jean Pied de Port.

İsmini ülkemizde çok az insan duymuştur. Bilenlerin de büyüsüne kapılıp orada bulunma hayalleri ile yanıp tutuştuğuna eminim. Sonunda bana da bu yolu yürümek nasip oldu. Saint Jean Pied de Port'tan, Santiago de Compostela'ya kadar giden 29 gün, 800'den fazla kilometre...

El Camino de Santiago'yu size anlatmaya çalışacağım. Şimdiye kadar verdiğim teorik bilginin üzerine, orada yaşadıklarımı aktaracak, aklımdan neler geçtiğini söyleyecek, neler gördüğümü yazacağım. Umarım yaşadıklarım benden sonra bu yolu yürümek isteyen herkese tecrübe olur...

Not: Tüm Camino de Santiago boyunca 14000'e yakın fotoğraf, 100'e yakın video çektim. Yüzlerce ses kaydım var. Anlattıklarımın saat saat şeklinde olmasının sebebi ses kayıtlarımdır. Yazılanlar, o anlardaki düşüncelerim ve yaşadıklarımdan oluşmaktadır. Gelecekten bilgi çok nadiren vereceğim.

15 Temmuz 2015

Backpackim Osman da süslendi...

Büyük gün geldi artık. Milyonlarca adımın ilkini atmam artık an meselesi. Heyecanımdan titriyorum, nasıl yapacağım, nereden gideceğim hepsi aklımda. Aylardır bugünün hayali ile araştırma yaptım sonuçta. Geride bıraktıklarım umurumda değil. Sadece önümdeki ilk adımı düşünüyorum. Acaba neler yaşayacağım? Karşıma nasıl insanlar çıkacak? Okuduğum onca bilgi, mucize hikayeleri, insanların gösterdiği iyilik ve saygı doğru mu? Aklımdan yüzlerce düşünce geçiyor... Ama artık eşyalarımı toplayıp albergueden ayrılmanın vakti geldi...

Ne giyeceğimi önceden düşünmüştüm zaten. Eşyalarımı da önceki geceden hazırlamıştım. Sadece gece giydiklerimi toplamak, en yakın arkadaşlarım olan sırt çantamı takmam ve ayakkabılarımı giymem kalmıştı geriye. Son anda unuttuğum bir şey aklıma geldi o sırada. Ayaklarıma vazelin sürmem lazımdı. Su toplamasını engellediğine yönelik çok fazla bilgi okumuştum. Bu da tamam, eşyalarım tamam, merdivenlerden inebilirim artık...

Otelin kapısının önünde
ilk adımım

Saat sabahın 6.20'si. Normalde planım saat 7'de yola çıkmaktı ama heyecandan uyuyamadım! Nemli bir Fransa sabahı. Hava ne sıcak, ne soğuk. Tam da istediğim buydu zaten. Yürümem için ideal. Gün boyu nereden geçmem gerektiğini biliyorum. Google Street View'dan defalarca yolu kontrol etmiştim zaten. İki yol var, biri düz olan Valcarlos, diğeri ise Pireneler'in tepesine çıkıp da enfes manzaralar sunan Napolyon! Hayatımda uzun mesafe yürüyüşü hiç yapmadım. Benim için büyük bir test olacağı belli. Yine de vaktim var. Kendime fazladan birkaç gün ayırsam da, planım 29-31 gün arasında tüm yolu bitirmek. Hızlı gitmek istemiyorum, ağır ağır yaşayarak özümsemek var aklımda...

İlk adımları atmanın vakti geldi artık. Bir yerden başlamak lazım. Bir anda tüm düşüncelerim birbirine karışıyor. Neler hissettiğimi ben bile bilmiyorum. Beynimden aynı anda yüzlerce düşünce akıp geçiyor. SJPDP sokakları arasında yürüyorum. Hayalini kurduğum yerlerde, resimlerine bakıp iç çektiğim yerlerde ben de adım atıyorum. Sanırım en çok ağır basan hissim minnettarlık. Buraları görmeme yardımcı olan herkese, özellikle birine şükran borçluyum.

The Way filmini izleyenler buradaki sahneyi hatırlayacaklardır

Nereye varmam gerektiğini ise biliyorum. Gün sonunda Roncesvalles'e ulaşmam lazım. Pirenelerden geçerek 26 km yürüyeceğim. Çantamın, içinde yiyecek ve içecek olmadan ağırlığı 6.5 kg. Ancak onları da eklediğim zaman 8 kilo civarında. İnternette okuduğum yorumlarda genellikle vücut ağırlığınızın %10-12'si kadar ağır olsun çantanız, yoksa sorun yaşarsınız demişti insanlar. Şimdilik bir sıkıntım yok. Ancak su konusunda sıkıntım var. Planlamam olsa da, ne kadar içeceğimi bilmiyorum. Sabah da şişemi tamamen doldurmayı unuttum. En yakın çeşme Orisson'da, önümde gitmem gereken 8 km var...

Camino'nun işaretinin sarı ok olduğunu biliyordum. Ancak Fransa'da karşıma ayrıca kırmızı beyaz çizgiler de çıkıyor. Nereden gitmem gerektiğini güzelce tarif etmişler. Arkamda birkaç kişi var, önümüzdekini takip edelim diye aralarında konuşuyorlar. Oysa ki ben de ilk defa burada bulunuyorum...

Yeşilliğin ortasında

Saat 6.42: En büyük çekincelerimden biri ciğerlerimin sigaradan dolayı tıkalı olması. Nefes nefese kalır mıyım diye düşünmüyor değilim. Camino boyunca en zor geçecek günümün de ilk gün olduğunu çok kişiden duydum. Bir anda çok yüksek bir dağa tırmanmam gerekiyor. Şu anda yaklaşık saatte beş kilometre hızla gidiyorum. Ama ne kadar dik yokuş olacak, bu tempoyu daha ne kadar sürdürebilirim, bilemiyorum. Şunun farkına vardım, kaybolma düşüncesi tamamen kuruntuymuş. Kaybolmanın imkanı yok. Yol o kadar güzel işaretlenmiş ki, sadece bu işaretleri takip etmek yeterli. Haritama bakmaya ihtiyacım yok... İki dakika sonra ise, daha ilk yol ayrımında haritamı kontrol etmem gerekiyor! Yine de ana yolu takip etmek yeterli sanırım...

Yol tamamen asfalt. Ama etrafı yemyeşil şu anda. Yatağıma uzanıp Street View ile gördüğüm ile gerçek arasında dünya kadar fark var. Burayı gerçek gözle görmek lazımmış! Hissetmek, etrafa bakmak, kokusunu içime çekmek... Sonunda burada olduğumu gerçekten hissediyorum. Ayaklarıma sürdüğüm vazelin aklıma geliyor. Su toplamasından gerçekten korkuyorum. Bir sorun gözükmüyor şu anda.

Şimdilik bir sıkıntı yok

6.58: Daha yolun başındayım ve şimdiden bir şeye pişman oldum. Telefonumun kamerası fotoğraf çekmek için gerçekten çok güzel ancak, yine de gözümle gördüğüm ile çektiğim resim arasında etrafımdaki dağlar kadar fark var. Güzel bir fotoğraf makinesi alıp onu tam olarak kullanmayı öğrenmem gerekirmiş... Bu manzaralar inanılmaz.

Her yolculukta bir ritüelim vardır. Bağıra bağıra marş söylemeye bayılıyorum. Özellikle etrafımda benim dilimi anlayabilecek kimse yokken bunu dağlara karşı bağıra bağıra yapmak çok daha keyifli oluyor. Kendimi tribünde gibi hissediyorum!

Burası gerçekten çok farklı. Gelmeden neler yaşayabileceğimi duymuştum ama ilk farkına vardığım şey huzur oldu. Kendimle baş başayım şu anda ve inanılmaz mutluyum. Bu yol kesinlikle ama kesinlikle sadece yürümekten ibaret değil. Yolun en başından yürünmesi lazım bu ruhu tam olarak kavrayabilmek için. Yarısından başlanıp gidilebilir, Leon'dan 300 km de yürünür, Sarria'dan sonra 100 de... Ancak gerçekten yolculuğunu anlamak isteyen herkese SJPDP'tan 800 km yürümesini öneririm.

Tırmanışın ilk adımı

7.18: Buralara yerleşip, çiftçi olmak varmış. Neden olmasın? İnsanın ömrü uzar. Sadece tek ihtiyacım olan şey internet. Ama buraya yerleşip hiçbir şey yapmayacaksın. Bütün gün evde oturacaksın, bahçene çıkıp dışarıları izleyeceksin, geçen insanlarla muhabbet edeceksin. Artık yavaş yavaş yokuş tırmanmaya da başladım... Bir sorun yok ama terlemeye başladım. Sağımda Pireneler, solumda tarlalar, bir yandan da inekler. Her yer müthiş.

İlk aydınlanmamı da tam bu sırada yaşıyorum! Her yerde Koreli var! Dün iki Koreli ile beraberdim, şu anda da yolda kalmış bir tane daha gördüm, selam verdim. Ancak sanırım çoğu araştırma yapmadan geliyor. Buen Camino dememe rağmen yüzüme boş boş bakıp ne diyor bu ya bakışı attı.

Huntto'daki mola yerimden manzara

7.50: İlk molamı Huntto'da verdim. Hem dinlenmiş oldum, hem de terim soğudu. Üstelik daha Orisson'a varmama gerek kalmadan çeşme buldum! Bir kahve aldım, çok güzel bir manzaranın eşliğinde sigaramı içtim. Hava çok nemli, masama ne koyduysam anında ıslanıyor ve ayrıca yağmur yağacak gibi duruyor. Umarım yağmaz.

8.01 ilk kez asfalttan ayrılıp toprak patikaya geldim. Tam da istediğim yerdeyim. Doğanın içinde olmak, medeniyetten uzaklaşmak istiyorum. Patika benim için bunu simgeliyor. Bir yokuşu tırmanmaya başladım. 

Daha ilk gündeyim. Nefes nefese kaldım. Aşırı dik yokuşu tırmanmak ve nemli hava nefes almamı güçleştiriyor. Ter içinde kaldım. Ancak daha yola başlayalı iki saat yeni olmuşken, ikinci kere Camino'ya gelmeye karar verdim! Fransız Yolu'nun devamı nasıl olacak bilmiyorum ama Kuzey Yolu'nu da görmek istiyorum. Eğer burada çok eğlenirsem, Fransız Yolu'nu ikinci kere de yürüyebilirim. Ancak ne zaman olur, bunu hiç bilmiyorum... 

İlk kez asfalt yerini patikaya bıraktı

8.23: Hala yokuş tırmanıyorum. Patika yol yerini tekrar asfalta bıraktı. Dağların tepeleri sisle kaplı. Her tarafımda sis var. Arada benim gibi yürüyen peregrinolara rastlıyorum. Tişörtüm sırılsıklam oldu, saçımdan terler damlıyor. Yorgun değilim ancak yokuş çıkarken nefesim kesildi.

Aslında herkesten daha hızlı yürüyorum. Tempom iyi, sadece fotoğraf çekmek için arada duruyorum. Ayaklarım da çok iyi durumda. Artık yavaş yavaş yol düzleşmeye başladı. Sol tarafımda derin bir vadi var. Sağ tarafımda ise dağlar... Yine bir patikadayım. Hava sisli ve sıcak. 18-19 derece. Yine de ara ara esen rüzgar ferahlatıyor beni. Düz yolda yürümek kesinlikle daha rahat.

Orisson'daki albergue

8.33: Orisson'a ulaştım. Burası yolun başında çok zorlanıp da daha devam etmek istemeyenler için tek şans. Ancak yoğun dönemde yer bulmak sıkıntı olduğundan önceden rezervasyon yaptırılması öneriliyor. Küçük bir taş bina ve enfes bir manzarası var. Arkasındaki bahçede çadır kurmak isteyenler için de yerleri mevcut.

Çok uzun zamandır hayalini kurduğum bu yolu adımlamak inanılmaz bir duygu. Gurur, minnettarlık, başarmanın verdiği haz, sevinç, hepsini bir arada yaşıyorum. Üzüldüğüm bir nokta varsa eğer, şimdiye kadar yürüdüğüm yerleri bir daha kim bilir ne zaman göreceğim, ya da görebilecek miyim...

İnsanlar mı çok yavaş yürüyor, ben mi hızlı gidiyorum hala anlayamadım. Bu hızla (saatte 5 kilometre) devam edersem gün sonunu çıkarabilecek miyim bilmiyorum. Tecrübesizlik böyle bir şey işte. Daha önce hiç bu kadar uzun bir yürüyüşe hatta herhangi bir yürüyüşe çıkmadım. Yokuş çıkarken sigara içiyorum, yine de etrafımdakilerden daha hızlıyım.

Yollar sislenmeye başladı

8.47: O kadar yükseğe çıktım ki, yolun başında dağların tepelerinde gördüğüm sisin içine girmiş durumdayım. Görüş mesafem 30 metreye kadar düştü. Yine de yol o kadar güzel işaretlenmiş ki, önümü görmesem bile kaybolmama imkan yok.

Hala yokuş çıkmaya devam ediyorum. Demin bir aileyi geçtim. Sanırım çantalarını önden göndermişler. Birkaç Euro bedel ile, sırt çantanızı sonraki gün varacağınız yere postalayabiliyorsunuz. Otele ulaştığınızda çantanız da orada oluyor.

Evi aramayı denedim, telefonumda sinyal var ancak, bağlantı kurulamıyor. Pirenelerin tepesine doğru çıkmaya devam ediyorum. Burada da çekmesini bekleyemezdim zaten.

Bıraktığım resmim

8.58: Yoldaki bir tabelanın etrafına bırakılmış taşlar ve bu taşların üzerine insanlar tarafından bırakılmış eşyalar ya da resimler gördüm. Yanımda birkaç tane vesikalık fotoğrafım vardı. Ben de bir tanesinin arkasına adımı yazarak bu sunağa bıraktım. Ben de buradaydım, ben de buradan geçtim diyebilmek ve kendimden bir parçayı Pireneler'e bırakabilmek için... Belki de sonradan benim resmimi görenler, İbrahim de buradaymış diyecekler. Gerçekten de öyle oldu. Sonraki günlerde yolun başında tanıştığım Koreliler benim resmimi bu sunakta gördüklerini söylediler.

İnanılmaz mutluyum şu anda! Şarkılar söyleyerek ilerliyorum. Yol çok az eğimle yukarı çıkmaya devam ediyor. Sol tarafımdan güneş açmaya başladı. Yakında sisin dağılacağına işaret bu. Göreceğim manzaraları heyecanla bekliyorum! Sonunda burayı da gördüm. Blogum için Street View'da yürüyen birinin resmini çekmiş ve üst bannera koymuştum. Şu anda tam olarak o noktadayım. Her yer yemyeşil. Derin bir vadinin kenarından yürüyorum. Karşımdaki tepede ise otlayan yüzlerce (!) koyun var.

Dağın diğer tarafında çok daha fazla koyun vardı ancak
sis yüzünden fotoğrafta belli olmuyorlar

Önümdeki günlerde ne yaşayacağım, döndüğümde ne yapacağım diye düşünmek istemiyorum. Sadece anı yaşamak, etrafımdaki manzaraların tadına varmak amacım. Döndüğümde ne yapacağıma karar vermek yoldaki amaçlarımdan belki biri ama, şu an bunun için doğru zaman değil. O kadar güzel şeyler görüyorum ki, manzaraya dalıp gitmek haricinde bir şey istemiyorum. Dağların tepesi sisleri delmiş, etekleri ise gözükmüyor! Hayatımda gördüğüm en güzel manzaralardan biri bu...

9.28: Çok fazla durup mola vermeme rağmen üç saat içinde 15 km ilerledim. Kendim bile inanamıyorum buna. Gerçekten de spor ile alakası olmayan bir insan bu zorlu yolculuğu çok kolay bir şekilde yapabilir. Asfalt yol o kadar temiz duruyor ki, sanki yeni dökmüşler ya da üzerinden hiç araba geçmemiş gibi duruyor. Yine de her yarım saatte bir yanımdan bir araba geçiyor. Vadideki sis dağılmaya başladı. Bu alanda da koyunların otladığını görebiliyorum.

Pireneler'in tepesi hariç tüm vadi sis ile kaplı

9.41: Demin Antonio ile karşılaştım. Herkes aynı yolda ilerliyor ve bir kere görüştüğün bir insana bir kere daha rastlamak çok olası. Yanında İrlanda'dan Carol ve Avusturya'dan Constantin var. O anda belki bunu bilemiyordum ancak, bu üç insan benim yol boyunca sahip olduğum en yakın arkadaşlarım olacaklardı... Fotoğraf çektiğim için biraz yavaşladım. Önümden yürüyorlar şu anda, birazdan onları yakalayacağım.

Anı yaşamak, etrafındaki güzelliklerin farkına varmak insanın geçmişte yaşadıklarını düşünmesinden ya da geleceğini planlamasından çok daha güzeldir...

Yavaş yavaş en tepeye ilerliyorum

Burası benim hayatımda gördüğüm en güzel yer sanırım. Napolyon Rotası ile Pireneler'in tepesinden geçmek varken Valcarlos'tan gidilmezmiş...

9.57: Arkadaşlarımdan biri aklıma geldi. Her şeyi o başlattı aslında. Bir kere bana "Hadi, Interrail'e gidelim!" demesi ile oldu bunlar. Şu anda Camino de Santiago'yu yürümemde, bu değerli arkadaşımın bana yıllar önce hadi demesi inanılmaz etkili oldu...

Başka bir teşekkür de eski yol arkadaşıma gelmeli aslında. Tamamen iyi niyetli olarak söylüyorum bunu, eğer ki yollarımızı ayırmasaydık şu anda burada bulunamazdım. Pireneler'in üstünde bu ses kaydını alıyorsam eğer, onun da katkısı vardır...

Pireneler'in en yüksek noktalarından birinde Camino yolu

10.03: İnsan her gördüğü ile selamlaşabilir mi? Normal hayatta birisinin diğer insana hiçbir sebep yokken selam vermesi mümkün olabilir mi? Yolda her gördüğün insanla selamlaşıp iyi dileklerini iletebileceğin bir yer var mı? İşte burası öyle bir yer. İstisnasız herkes güler yüzlü, herkes mutlu, herkesin kendine göre bir amacı var. Ve herkes birbirine yardımcı olabilmek için elinden geleni yapıyor. Böyle bir şeyin olduğunu gelmeden önceki araştırmalarım sırasında çok okumuştum. Ama şu anda yaşayarak da görüyorum ki, buradaki insanlar çok farklı. Sanki başka bir evrenden geliyorlar...

Etrafımdaki yürüyen insanlara ya da şu anda yazıları okuyanlara çok fazla fotoğraf çekmem ve ses kayıtları almam komik gelebilir yolun keyfine varmayıp her anımı kaydetmem. Ama, sanırım bunun yeni farkına varıyorum. Benim aslında bir amacım daha var... Türkiye'deki Camino de Santiago'ya gelmek isteyen insanlara yardım edip nasıl bir şey olduğunu gösterebilmek. Belki 100 kişiden 99'u ne demek istediğimi anlayamayacak ama sadece 1 kişiye bile yardım edebilirsem, bu amacım gerçekleşmiş olacak.

Dünya ayaklarımın altında

10.17: Durum raporu: Bacaklarım iyi durumda ama yorgunluk da başladı. Gün boyu sadece 20 dakikalık bir mola verdim. Bunun haricinde 4 saattir aralıksız yürüyorum. Nadiren yanımdan arabalar geçiyor. Hala kahvaltı yapmadım. Sadece kahve, su ve bir tane de çikolata ile duruyorum. Enerji seviyemin ne durumda olduğunu bilmiyorum ama yine de kendimi iyi hissediyorum.

11.29: Antonio, Carol ve Constantin'i yakaladım. Beraber oturup yemek yedik. Bir tepenin üstüne arabası ile gelen biri yemek ve içecek satıyordu. Çimenlerin üstüne uzanıp hem muhabbet ettik, hem de dinlendik. Şu anda yürüyüşe beraber devam ediyoruz. Geriye sadece 8 km kaldı. Bizimkiler biraz yavaş yürüyorlar, keşke daha da hızlı olsalar... Artık yol aşağıya doğru gidiyor. Günün zorlu kısmı bitti bile.

Sol baştan: Antonio (İspanya),
Carol (İrlanda), Constantin (Avusturya)

11.55: Sanırım yolda selfie çubuğumu düşürdüm. Umarım yol boyunca geçtiğim köylerde yeni bir çubuk bulabilirim yoksa Pamplona'ya kadar çubuğum olmadan yola devam edeceğim...

12.54: Yaklaşık yarım saattir ormanın içindeki bir patikada ilerliyoruz. Etrafta yer yer sararmış otlar var. Yorgun değilim ancak acıkmaya başladım. Roncesvalles'e ulaşmamıza 2 km kaldı.

Günün kalan kısmında yaşadıklarım: 

En son ses kaydı yaptığımdan beri Roncesvalles'e ulaştım, albergueye yerleştim. Çok soğuk olacak sanırım. Battaniyeleri yokmuş. Hatta İspanya boyunca neredeyse her alberguede battaniye yokmuş. Yanıma uyku tulumumu almamış olmam beni çok zorlayacak.

Artık İspanya'ya geçtik

Başıma gelen ilk mucize burada oldu! Alberguede resepsiyona konulmuş kayıp eşya kutusu gibi bir kutu gördüm. İçinde de bir tane selfie çubuğu vardı ve benimkine çok benziyordu. Acaba benim midir diye düşünürken, "Kim bilir kaç kişi taşıyordur, hem zaten ben yolda düşürdüm buraya nasıl gelebilir ki..." diye aklımdan iç çektim. O sırada arkadaşlarım da bana kutudaki çubuğu gösteriyorlardı. Bunu duyan bir ses arkamdan omzuna elini koydu ve dedi ki: "O senin selfie çubuğun! Yolda buldum, seni daha önce çubukla resim çekerken görmüştüm ve senin çubuğun olduğunu anladım. 2 saattir insanlara seni soruyorum bulmak için ama bulamadım bir türlü. Buraya geleceğini bildiğim için de kutunun içine bıraktım." Olanlar karşısında ağzım açık kaldı. Birisi tanımadığı bir başkasına böyle bir iyiliği nasıl yapabiliyordu? Yaşlı İtalyan adama sıkı sıkı sarılıp teşekkür ettim ve bu anı asla aklımdan çıkartamadım...

Roncesvalles'e inen patika

Yataklarımıza yerleşip, duş alıp, kıyafetlerimizi yıkadık. Kalabalık olmanın güzel yanı. Dört kişi bir çamaşır makinesini paylaştık ve çok ucuza geldi. İşin güzel yanı ücretin içinde kurutma makinesinin de bulunmasıydı! Ardından Roncesvalles'in içinde atılan ufak bir tur ve barda dinlenme molası...

Akşam yemeğinde ilk kez Menu del Peregrino ile karşılaşmış oldum. Makarna, balık, patates kızartması ve meyveli yoğurt. İçecek olarak da şarap. Şu anda ses kayıdını alırken bahçede oturuyorum ve etrafımdaki insanlar ile konuşuyorum.

Roncesvalles'teki albergue

Bir süre sonra Kolombiyalı bir kız yanımıza geldi ve Koreli kızın yanında getirdiği ufak gitar ile bize bir konser verdi. Etrafta herkesin toplanıp bu anı yaşaması çok güzeldi. Ancak neden bilmiyorum, çok fazla kara sinek var ve inanılmaz rahatsız ediyorlar beni.

Saat 10 olduğunda artık yatma vakti gelmişti. Görevli konserin bitmesini bekleyip kapıları kapattı ve herkes de yataklarına dağıldı...



Bonus, Roncesvalles'te gitar çalan Kolombiyalı kız: